برخواست دگر جمع کند بستر خود را            میخواست که خوشحال کند همسر خود را

امروز خودش پای تنور آمد و نان پخت            تا سیـر کـند فـاطـمه نـان آور خود را

این معجر خاکی دگر اندازۀ او نیست            داده است به آتش کمی از معجر خود را

رفـتن پـسـرها وسـط کـوچـه نـشـستن            سخت است بـبـینن غـم مـادر خود را

حـالا که نـشد بـاز کـند پـوشیـه اش را            ای کاش کمی ناز کـند دخـتر خود را

چون محرم راز عـلی و هـمدم او بود            در سیـنه نگـه داشت دَم آخـر خود را

روح عـلی و فـاطمه در پیکـر هم بود            پس برد عـلی دفـن کند پیکـر خود را